Persoonlijk

Ook uitvaartleiders ontkomen er niet aan: de dood van een dierbare. Omdat wij vaak de vraag krijgen: "hoe zou je het zelf doen?", lees je hier over onze ervaringen met afscheid nemen. En niet alleen onze eigen ervaring, ook die van afscheidsfotograaf Caroline. Caroline Stravers, die als een collega voor ons is.

November 2023
De eik

Mijn vader was al vaker herrezen uit de dood. ‘De eik’ noemden wij hem liefdevol. Of onkruid, ‘dat vergaat ook niet’. Toen hij twee weken na zijn 97^e verjaardag toch nog onverwacht overleed, belden we Natasja. Zij kwam in een chaotische situatie terecht. Mijn moeder, al langer verward, had buikgriep en was totaal de weg kwijt. Dat zorgde voor bijzondere taferelen. Maar Natasja bleef rustig en handelde met humor.

Met mijn broers overlegden we waar we het afscheid van mijn vader zouden houden. Mijn vader was geboren als zoon van een hovenier, op het terrein van kasteel Baambrugge. Het 65-jarig huwelijk van mijn ouders hebben we gevierd in het sfeervolle kasteeltje Ter Haar. Hoe mooi zou het zijn als we ook dit ‘hoogtepunt’ in of bij een kasteeltje konden houden. Dan zou de cirkel voor ons gevoel rond zijn. Onze rustige, lieve en integere vader, natuurliefhebber puur sang, zou daar met een twinkeling in zijn staalblauwe ogen op gereageerd hebben.

Het werd Chateau Marquette, vlakbij het huis dat hij zelf had laten bouwen en waar ze meer dan 60 jaar gewoond hadden. En ook vlakbij de begraafplaats waar hij begraven wilde worden. Ik voelde me trots en geroerd op de dag van het afscheid toen de rouwauto over de lange, prachtige oprijlaan kwam aanrijden. Maar toen we de bijzondere ‘boomkist’ (door kinderen en kleinkinderen gemaakt) op zijn plek hadden gezet en de Nederlandse vlag met medailles uit zijn Nederlands-Indië-tijd over de kist hadden gedrapeerd, was ik overweldigd. Wat was dit mooi! Ik kon niet ophouden met kijken. De entourage, het behang dat overeenkwam met de kleur van de bloemen in de boeketten, de grandeur voor deze rustige, eenvoudige man. Wat verdiende hij dit!

Voor mij, als uitvaartfotograaf, was het moeilijk om niet steeds mijn camera te grijpen en al die bijzondere momenten vast te leggen. Want wat zit dat in je genen zeg! Maar gelukkig hebben Natasja en mijn schoondochter foto’s gemaakt. Wat ben ik daar dankbaar voor. Zo kan ik iedere keer opnieuw genieten van het intieme en prachtige afscheid van mijn integere en lieve vader. Ik gun iedereen zo’n prachtige omgeving bij het afscheid van een dierbare. En ik gun iedereen de foto’s om hierop terug te kunnen kijken en troost te putten uit de liefde die van de foto’s van het afscheid afstraalt.

Caroline Stravers – Carofotografeert.nl – afscheidsfotograaf

Maart 2022
In maart 2022 namen wij afscheid van mijn schoonmoeder, oma Krijnie. Na een actief leven werd ze geveld door dementie; een mensonterende ziekte. In deze periode heb ik haar leren kennen. In het begin konden we korte gesprekken voeren maar na een tijd ging dit over in elkaar aanraken, samen naar muziek luisteren, verhalen vertellen van onze belevenissen met behulp van de foto’s op de telefoon.

Haar afscheid stond in het teken van wie ze was en gingen we terug naar de omgeving waar ze samen met opa Joop jaren gewoond heeft. We konden voor het opbaren terecht in Het Boshuisje van De Schaapskooi. Op de dag van het afscheid vierden we haar leven met woorden, muziek en foto’s in De Schaapskooi zelf. Een fijne ruimte waar plek was om naast de woorden en muziek ook samen herinneringen op te halen terwijl iedereen voorzien werd van drankjes en hapjes.

We kozen ervoor zoveel mogelijk zelf en vooral samen te doen. Wij verzorgden haar waardoor ze weer een waardige vrouw was na al die jaren bedlegerig te zijn geweest, mijn vriend Erwin en zijn zus Riana reden hun moeder naar Het Boshuisje, Erwin kluste paaltjes voor de kaarsen en bloemen in elkaar, in plaats van bloemen vroegen we om een donatie voor Alzheimer, Rosita Driessen maakte een prachtig gedicht voor Erwin en Riana enz. enz. enz.

Het gaf voldoening en troost.