Natasja schrijft elk kwartaal een column over haar werkzaamheden als uitvaartbegeleider in Maggs Magazine. Lees hier haar column uit Maggs Magazine Herfst 2019.

Haar lichaam was op. Het deed niet meer wat zij wilde, terwijl ze altijd actief was geweest. Werken in de tuin, tennissen, oppassen op de kleinkin- deren, samen spelletjes doen… Het was voorbij en dat maakte haar intens verdrietig. Alsof haar kaars al uit was nog voordat hij was gedoofd. Haar wens om bewust uit het leven te mogen stappen, werd gelukkig door haar dierbaren begrepen en ook de arts wilde hieraan meewerken.
Het klinkt misschien vreemd, maar juist dat einde bood weer perspectief. Ze plande de datum en ik werd gevraagd om samen met haar en haar man het afscheid te komen bespreken. Ik kon merken dat ze er al uitgebreid over hadden nagedacht. Haar grootste vraag was of ze kon thuisblijven zonder op zo’n akelige koelplaat te hoeven lig- gen? Ze wilde liever niet dat haar kleinkinderen zouden schrikken van zo’n ijskoud lichaam. Een dienst, zo hadden ze besloten, hoefde niet: alles was al gezegd. Tijdens haar ziekbed hadden er zoveel fijne gesprekken plaatsgevonden. Ook over de rouwkaart moest worden gesproken.
Ze kwam met een bijzonder verhaal: de rouw- kaarten die ze in de loop van haar leven had gekregen, had ze nooit durven weggooien uit respect voor de overledenen. Om niemand voor ditzelfde dilemma te plaatsen – als dat al zo zou zijn – had ze daarom bedacht om haar kaart te la- ten drukken op papier waarin bloemenzaad was verwerkt. Na de uitvaart kon je dat in de grond  stoppen om er na enige tijd vergeet-mij-nietjes uit tevoorschijn te zien komen. Ik zag het voor me, het raakte me, maakte me stil. Ze keek me recht aan, knikte en zei toen heel gelukkig: ‘Mooi hè?’