Natasja schrijft elk kwartaal een column over haar werkzaamheden als uitvaartbegeleider in Maggs Magazine. Lees hier haar column uit Maggs Magazine Najaar 2020.

Toen ik de typisch jaren 70 eengezinswoning binnenstapte was ik verbaasd: waarbij alle huizen de inrichting nagenoeg hetzelfde is, daar had Hester er een totaal andere draai aan gegeven. Origineel, ruimtelijk, sfeervol. Gretig om me heen kijkend volgde ik haar dochter naar de tuin. Opnieuw wachtte me een verrassing: omarmd door een enorme bloemenpracht lag Hester daar paradijselijk onder de appelboom. De rijke oogst hoefde alleen maar te wachten om straks geplukt te kunnen worden. Zelf zou ze dat niet meer meemaken, dat was ook de reden van mijn komst. We gingen haar uitvaart bespreken.Sinds twee jaar geplaagd door ALS had ze besloten op tijd uit dit leven te stappen. Niet te wachten tot haar lichaam het zover zou hebben opgegeven dat ze bij wijze van spreken alleen nog maar met haar ogen kon knipperen. Negenveertig was ze nu: lopen ging niet meer, een hand geven nauwelijks, maar praten gelukkig nog redelijk goed. Voor haar gevoel had ze de grens bereikt. Ik vond het dapper zoals ze haar einde besprak. In de schaduw van de boom, door de takken heen blikkend naar de blauwe hemel had ze in alle rust afscheid genomen van alles waar ze zo van hield. Vrede gesloten met het einde. Genoten van elke dag, van ieder uur, en nu van de laatste momenten. Het was goed zo. Maar terwijl haar dochter koffie haalde, wilde ze toch nog iets met me bespreken. Iets waar ze niet goed uitkwam.Waar ze haar dochter liever niet bij had. Want hoe werkte het nou precies? Als donderdag aan het einde van de dag de arts zou komen, moest ze dan op bed gaan liggen om daar de injectie toegediend te krijgen? Binnen, terwijl het donderdag weer zo’n mooie dag beloofde te worden? Dit plekje op de ligstoel was haar zo lief geworden. Hier zou ze willen weg vliegen, zei ze gekscherend, tussen de appels door zo naar het andere paradijs. Maar kon dat? Want wat als haar lichaam verstijfde in deze houding: half overeind, de knieën iets gebogen? Paste ze dan nog wel in de kist? Ik kon haar geruststellen: natuurlijk ging dat lukken. De stijfheid kon worden weggemasseerd en ze zou erbij liggen als een Doornroosje. Haar dochter kwam met de koffie. Hester glimlachte. Nu kon ze gaan.