Of ik hun 50-jarige trouwdag op beeld wilde vastleggen? Die vraag kwam van een welvarende familie die het net als de locatie goed zou doen in een film. Zo kwam ik aan bij een majesteitelijk huis in het Gooi met een mooi aangelegde tuin, tennisbaan en zwembad. De kleding van de familie was perfect op elkaar afgestemd dankzij de stylingadviezen van de oudste kleindochter die haar beroep daarvan had gemaakt. Mijn camera vulde zich met blije gezichten en een stroom van liefde kleurden de foto’s. Wat een dag!

Het album was nog niet klaar toen ik weer werd gebeld. Alle kleur was uit de stem aan de telefoon verdwenen. Of ik kon komen, nu niet als fotograaf, maar als uitvaartbegeleider. Want, zo bleek, twee dagen na het feest had een hersenbloeding de heer des huizes getroffen. Zomaar, onverwacht. Een week lang had de familie tussen hoop en vrees geleefd, beter wetend maar nog niet aanvaardend. Totdat ze zich overgaven en ze hem konden laten gaan. De kamer waarin hij straks zou worden opgebaard, werd aangekleed met de bloemstukken, die nog over waren van het feest.

Nu niet feestelijk, maar stemmig. Geen I want you van Bob Dylan waar de bruidegom nog op had staan dansen, maar Eurydice van Gluck, muziek die voor de begrafenis werd uitgezocht. Herinneringen werden opgehaald, tranen gelaten. Iedere muzikale herinnering bracht een golf van verdriet mee. Totdat de kleindochter binnenrolde die zoveel kleur en geur aan het feest had gegeven. Gluck bracht haar abrupt tot zwijgen. ‘Ben je mal!’ riep ze vervolgens uit, ‘dit gaan we opa toch niet aandoen?’ Daarop liet ze I want you! krachtig uit de boxen klinken, trok ze oma overeind en knuffelde de statige vrouw. Haar zon verjoeg de wolken, oma rechtte haar rug en toverde een glimlach op haar gezicht.

Bij het afscheid zong Dylan Blowin’ in the wind en maakten we na afloop weer een groepsfoto. Op hetzelfde terras als twee weken daarvoor. En weer werd het een plaatje: nu in eenstemmig zwart, maar met dezelfde stroom van liefde omgeven.