Ik pretendeer altijd dat een ècht goed en persoonlijk afscheid een eerste troost biedt. Deze week hebben we dat zelf aan den lijve ondervonden. Zoonlief heeft 2 kanaries: Petertje en Isa. Dol is hij op deze vogeltjes, die hij trouw elke dag water en eten geeft en eens per week keurig de kooi van verschoond. Dol-enthousiast was hij dan ook toen hij ontdekte dat er een eitje in het nestje lag. En de pret kon niet op toen er nog een eitje en nog een eitje bij kwam. Vol enthousiasme meldden we op FB dat “we zwanger waren”. Maar toen we een nachtje weg waren en de volgende dag thuis kwamen, zat Isa rillend en met bebloed hoofd op de bodem van de kooi terwijl Petertje (of Isa???) keurig zat te broeden op het nestje. Naar alle waarschijnlijkheid wilde ze ook even broeden maar dat werd niet getolereerd. Helaas heeft Isa de aanval niet overleefd en is ze aan haar verwondingen overleden.
Tja, en hoe vertel je dat aan je zoon, die op dat moment niet thuis is? Zoals ik geleerd en ervaren heb, moet je het bij de feiten houden en samen voor een mooi afscheid zorgen. En dat hebben we gedaan. We hebben een doosje gevouwen waar we Isa in hebben neergelegd, we hebben een kaarsje gebrand, een condoleance gehad waarbij we zelf bij een aantal mensen langs zijn gegaan om Isa een laatste eer te bewijzen en uiteindelijk hebben we Isa begraven. Nadat zoonlief Isa vaarwel zei, trok hij mij mee en zei hij dat hij het op deze manier prima vond en begon vervolgens te vertellen over hoe hard zijn moestuintjes groeiden.
Kortom ik besef dat ik als uitvaartbegeleider dit wellicht iets aandik maar mijn standpunt dat een ècht goed en persoonlijk afscheid een eerste troost biedt, werd bevestigd.